پتانسیل ترمیم آسیب القا شده به DNA در سلول‌های MCF-7 به دنبال تماس با مشتقات استخلاف شده‌ی بنزوفوران با خواص مهار آروماتاز

• Main Authors: Mahmoud Etebari, Ghadam Ali Khodarahmi, Abbas Jafarian Dehkordi, Zari Nokhodian
• Format: Article
• Language: fas
• Published: Vesnu Publications 2012-03-01
• Series: مجله دانشکده پزشکی اصفهان
• Subjects: Substituted benzofuran derivatives; DNA damage; DNA repair; Comet assay
• Online Access: http://jims.mui.ac.ir/index.php/jims/article/view/1411

مقدمه: مشتقات استخلاف شده‌ی بنزوفوران با مهار آنزیم آروماتاز تولید استروژن‌های آندوژن را محدود می‌کنند. بررسی اثرات سیتوتوکسیک این ترکیبات وجود مکانیسم‌هایی همچون آسیب به DNA را مطرح می‌نماید، بنابراین مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی توان ترمیم به دنبال آسیب به DNA طراحی گردید. روش‌ها: سلول‌های MCF-7 توسط غلظت‌های متفاوت مشتقات استخلاف شده‌ی بنزوفوران به مدت 2 ساعت تیمار و سمیت ژنتیکی آن‌ها مورد بررسی قرار گرفت. قدرت ترمیم DNA با انکوبه کردن سلول‌ها با محیط کشت تازه به مدت 17 و 24 ساعت پس از قطع مواجهه‌ی 2 ساعته با غلظت القا کننده‌ی آسیب ژنتیکی، توسط تست comet قلیایی مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت آنالیز از One way ANOVA و تست Tukey استفاده شد و 05/0 > P معنی‌دار تلقی گردید. یافته‌ها: سمیت ژنتیکی ایجاد شده توسط مشتق 4-فلورو، 4-کلرو، 2-متوکسی، 2-متیل و مشتق بدون استخلاف بنزوفوران فنیل متیل ایمیدازول به ترتیب در غلظت‌‌های 70، 75، 200، 300 و 1000 نانومول مشاهده گردید. DNA آسیب دیده توسط استخلاف 4-کلرو، 4-فلورو و 2-متیل پس از 24 ساعت و مشتق بدون استخلاف و 2-متوکسی پس از گذشت 17 ساعت ریکاوری شدند. نتیجه‌گیری: بنزوفوران فنیل متیل ایمیدازول و مشتقات 4-فلورو، 4-کلرو، 2-متوکسی و 2-متیل آن ژنوتوکسیک هستند، اما آسیب وارده به گونه‌ایی است که سلول قادر به ترمیم DNA خود می‌باشد. این ترکیبات می‌توانند توسط سایر تست‌های مربوطه دنبال شوند تا در صورت ارزیابی مثبت بتوان از خاصیت درمانی آن‌ها استفاده نمود.