تأثیر تمرین‌های استقامتی یک‌نوبتی و دونوبتی هم‌حجم بر عامل نوروتروفیک مشتق از سلول‌های گلیال و عامل هسته‌ای کاپاB در بخش حسی نخاع موش‌های مبتلابه نوروپاتی دیابتی

• Main Authors: حسن پارساشکوه, مرضیه ثاقب جو, صمد ناظمی, مهدی هدایتی
• Format: Article
• Language: fas
• Published: Sport Sciences Research Institute 2019-09-01
• Series: فیزیولوژی ورزشی
• Subjects: تمرین استقامتی یک‌نوبتی; تمرین استقامتی دونوبتی; نوروپاتی دیابتی; عامل نوروتروفیک مشتق از سلول‌های گلیال; عامل هسته‌ای کاپاb
• Online Access: http://spj.ssrc.ac.ir/article_1612_2252de0b29a084b39a399dd2a3867a52.pdf
• ISSN: 2322-164X; 2476-7050

<strong>هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر شش هفته تمرین ‌استقامتی هم حجم بر سطوح عامل نوروتروفیک مشتق از سلول‌های گلیال (</strong><strong>GDNF</strong><strong>)، عامل هسته­ای کاپا</strong><strong>B</strong><strong> (</strong><strong>NF-KB</strong><strong>) و درد در بخش حسی نخاع موش‌های صحرایی دیابتی مبتلابه نوروپاتی بود. نمونة پژوهش 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار 10 ‌هفته‌ای با دامنة وزنی 260-230 گرم بود. تعداد 10 سر موش در گروه کنترل سالم قرار گرفتند و 30 سر نیز با تزریق درون‌صفاقی استرپتوزوتوسین (45 میلی‌گرم/ کیلوگرم محلول در بافر سیترات، 5/4 </strong><strong>pH:</strong><strong>) دیابتی شدند. پس از ایجاد نوروپاتی دیابتی، موش‌ها به­طور تصادفی در سه گروه تمرین یک‌نوبتی، تمرین دونوبتی و کنترل دیابتی قرار گرفتند. هر دو پروتکل تمرینی شامل شش هفته تمرین هوازی بود که با شدت 70-60 درصد حداکثر‌ اکسیژن‌مصرفی روی نوار گردان انجام شد. 48 ساعت پس‌ از آخرین جلسة تمرینی، از بخش حسی نخاع نمونه‌برداری شد. تجزیه‌وتحلیل داده­ها با استفاده از آزمـون‌های تحلیل واریـانس یک‌راهـه، تعقیبی شفـه، کروسـکال- والیس و من- ویتنی انجام شد </strong><strong>(P < 0.05)</strong><strong>. براساس نتایج، میانگین سطح </strong><strong>GDNF</strong><strong> نواحی حسی نخاع گروه تمرین یک‌نوبتی </strong><strong>(P = 0.146)</strong><strong> و دونوبتی </strong><strong>(P = 0.131)</strong><strong> اختلافی با گروه کنترل نوروپاتی نداشت. همچنین، بین میانگین سطح </strong><strong>GDNF</strong><strong> گروه تمرین یک‌نوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنا­دار مشاهده نشد (</strong><strong>P = 0.990</strong><strong>). میانگین سطح </strong><strong>NF-KB</strong><strong> در گروه تمرین یک‌نوبتی    </strong><strong>(P = 0.022)</strong><strong> و تمرین دونوبتی </strong><strong>(P = 0.039)</strong><strong> پایین‌تر از گروه کنترل نوروپاتی بود؛ ولی بین میانگین سطح </strong><strong>NF-KB</strong><strong> گروه­های تمرین یک‌نوبتی و دونوبتی تفاوت معناداری وجود نداشت (</strong><strong>P = 0.994</strong><strong>). نتایج آزمون‌های رفتاری درد نشان داد که شش هفته تمرین یک‌نوبتی و دونوبتی به کاهش معنادار درد نوروپاتی منجـر شد </strong><strong>(P = 0.001)</strong><strong>؛ در‌حالی‌که بین گروه‌های تمرین یک‌نوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنادار نبود </strong><strong>(P = 0.990)</strong><strong>. به­نظر می‌رسد که تمرین‌های استقامتی یک‌نوبتی و دو نوبتی بر سطوح </strong><strong>NF-KB</strong><strong> و درد تأثیر مثبت دارند و باعث کاهش عوارض نوروپاتی دیابتی می‌شوند؛ درحالی‌که بر سطح </strong><strong>GDNF</strong><strong> تأثیر ندارند. </strong>