| Summary: | Hicri dördüncü asırda, Ehl-i sünnet’in meşhur altı hadis kitabı gibi Şîa’nın dört temel hadis kaynağı telif edilmiştir. "Küleynî" nispetiyle meşhur olan Ebû Cafer Muhammed b. Yakûb’un (ö. 329/941) el-Kâfî adlı eseri, hem rivâyet sayısı çokluğu, hem de diğer üç kitaptan önce telif edilmesinden ötürü, Şîa’nın en önemli hadis kaynağıdır.
İslâmî ilimlerde kıymetli araştırmaları bulunan Ebû Zehre (1898-1974), bil-hassa İmam Ca‘fer es-Sâdık’a (ö. 148/765) dair kitabında, Kâfî’ye yönelik önemli tenkitlerde bulunur. Bunların özellikle şu üç konuda yoğunlaştığı görülmektedir: "Kur’ân’da eksiklik-fazlalık meselesi", "Cefr ile ilgili rivâyetler" ve "İmâmet inancı". Ebû Zehre, Kâfî’den bu konularla ilgili rivayetlerden örnekler zikrederek, onların ka-bul edilemez olduğunu ve Şîa’nın bunlara dair görüşlerinin doğru olmadığını ortaya koymaya çalışmıştır.
Bu üç temel meselenin yanında, Ebû Zehre’nin Kâfî’ye yönelttiği başka ten-kitleri de vardır. Ancak onlar fazla önemli değildir. Doğrusu, Şîa’nın dört temel hadis kaynağının en güveniliri kabul edilen Kâfî’deki rivayetlerin en azından yarısına yakınının zayıf olması ve muhtemelen onda kayda değer miktarda da uydurma rivayet bulunması, bu eserin güvenilir bir kaynak olduğu fikrine önemli ölçüde zarar vermektedir.
|
|---|
