Τα μακροχρόνια αποτελέσματα της χειρουργικής αντιμετώπισης των καταγμάτων της κοτύλης

• Main Author: Τριανταφυλλόπουλος, Παναγιώτης
• Other Authors: Λαμπίρης, Ηλίας
• Language: gr
• Published: 2008
• Subjects: Κατάγματα; Ορθοπαιδική; 617.15; Fractures; Orthopedics
• Online Access: http://nemertes.lis.upatras.gr/jspui/handle/10889/790

Τα κατάγματα της κοτύλης είναι σοβαρά ενδαρθρικά κατάγματα, υψηλής ενέρ-γειας κακώσεις που συμβαίνουν κυρίως σε τροχαία ατυχήματα ή από πτώσεις από μεγάλο ύψος και τα θύματα είναι συνήθως νεαροί ενήλικες. Συχνά συνο-δεύονται από κακώσεις σε άλλα μέρη του σώματος που μπορεί να είναι απει-λητικές για τη ζωή ή να απαιτήσουν νο-σηλεία σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Για πολλές δεκαετίες η αντιμετώπισή τους ήταν συντηρητική με πτωχά αποτε-λέσματα στις περισσότερες περιπτώσεις. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες όμως η αντιμετώπισή τους άλλαξε και έγινε χει-ρουργική στα παρεκτοπισμένα κατάγμα-τα ή αυτά που αφορούν φορτιζόμενη ε-πιφάνεια της κοτύλης, καθώς αυτή προ-σφέρει ικανοποιητικότερα αποτελέσμα-τα. Οι επιπλοκές τόσο της συν-τηρητικής όσο και της χειρουργικής αντιμετώπισης περιλαμβάνουν τη μετα-τραυματική οστεοαρθρίτιδα και την άσηπτη νέκρωση της μηριαίας κεφαλής. Επιπλοκές που παρατηρούνται κυρίως μετά από χειρουργική αντιμετώπιση εί-ναι η έκτοπη οστεοποίηση, η πάρεση του ισχιακού νεύρου, η πνευμονική εμβολή και η φλεγμονή του χειρουργικού τραύματος. Μελετήθηκαν κλινικά και ακτινολο-γικά 75 ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά για παρεκτοπισμένο κάταγ-μα κοτύλης τουλάχιστο κατά 3 mm, σε ένα διάστημα 6 ετών. Η διάρκεια της μετεγχειρητικής παρακο-λούθησης ήταν από 10 – 15 έτη με μέσο όρο 12,5 έτη. Συνοδές κακώσεις παρατηρήθηκαν στο 46% των ασθενών που απαίτησαν χειρουργική αντιμετώπιση ή παρατε-ταμένη νοσηλεία στη Μονάδα Εντατικής θεραπείας. Το συνολικό ικανοποιητικό κλινικό αποτελέσματα που περιλαμβάνει τους ασθενείς με άριστο ή καλό κλινικό απο-τέλεσμα ήταν 80%. Υπήρξε στενή συ-σχέτιση μεταξύ κλινικού και ακτινολο-γικού αποτελέσματος. Η πιο συχνή επι-πλοκή ήταν η έκτοπη οστεοποίηση, που παρατηρήθηκε σε 19 ασθενείς (25,3%). Στην εκτεταμένη λαγονομηριαία προ-σπέλαση παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη επίπτωση έκτοπης οστεοποίησης, ενώ η οστεοτομία του μείζονος τροχαντήρα στην προσπέλαση Kocher – Langenbeck μείωσε ελαφρά την επίπτωση της έκτο-πης οστεοποίησης. Επιπλέον, μετατραυ-ματική οστεοαρθρίτιδα παρατηρήθηκε σε 8 ασθενείς (10,7%) και άσηπτη νέ-κρωση της μηριαίας κεφαλής σε 6 (8%). Άλλες επιπλοκές ήταν μία εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση, μία πνευμονική εμβο-λή, μία ψευδάρθρωση τροχαντήρα και μία πάρεση ισχιακού. Συμπερασματικά, ο στόχος της χει-ρουργικής αντιμετώπιης των καταγμά-των της κοτύλης είναι η ανατομική ανά-ταξη και η συναρμογή με τη μηριαία κεφαλή προκειμένου να επιτευχθεί καλό μακροχρόνιο αποτέλεσμα. Στις περισσό-τερες περιπτώσεις η προσπέλαση Kocher – Langenbeck είναι επαρκής και η ο-στεοτομία του μείζονος τροχαντήρα, η οποία ενδείκνυται για τα συνδυασμένα κατάγματα, προσφέρει διεύρυνση του χειρουργικού πεδίου, διευκολύνει την ανάταξη και την τοποθέτηση των υλικών και παρά τις υφιστάμενες διαφωνίες, δε φαίνεται να σχετίζεται με την ανάπτυξη έκτοπης οστεοποίησης. === Fractures of the acetabulum are severe intra-articular fracture, highenergy injuries, they are usually the result of Road Traffic Accidents or fall from a height and the victims are usually young adults. They are often accompanied by other skeletal or visceral injuries than may be lifethreatening or may require prolonged treatment in the Intensive Care Unit. For many decades their treatment was conservative with poor results in most cases. In the past few decades their treatment has changed to surgical in displaced ones or those than involve the loaded area of the acetabulum, because the surgical treatment has better results. Complications of both conservative and surgical treatment are post-traumatic osteoarthrosis and osteonecrosis of the femoral head. Complications observed mainly after surgical treatment are heterotopic ossification, sciatic nerve palsy, pulmonary embolism and surgical wound infection. Seventy-five patients were studied clinically and roentgenographically with a displaced acetabular fracture of at least 3 mm that were treated surgically over a six-year period. The duration of the follow-up was from 10 to 15 years, with a mean of 12.5 years. Forty-six percent of the patients had associated injuries that required surgical intervention or prolonged treatment in the intensive care unit. The over-all satisfactory clinical result, grouping together the excellent and good results, is 80%. There was a good correlation between clinical and radiological results. The most common complication was heterotopic ossification observed in 19 patients (25.3%). The extended iliofemoral approach had the greater incidence of heterotopic ossification (40%) and the osteotomy of the greater trochanter in the Kocher- Langenebeck approach slightly decreased the incidence of heterotopic ossification. Moreover, post-traumatic osteoarthrosis was seen in 8 patients (10.7%) and osteonecrosis of the femoral head in 6 (8%). One case of deep vein thrombosis, one pulmonary embolism, one non-union of the greater trochanter and one sciatic nerve palsy were other post-surgical complications. In conclusion, surgical treatment of the acetabular fractures in order to achieve anatomical reduction of the acetabulum and congruency with the femoral head, is the ultimate goal for excellent functional outcome in long- term. In most of them, K-L approach is adequate and trochanteric osteotomy, which is indicated for associated acetabular fractures, greatly facilitates the exposure, anatomical reduction and metal work application, and despite the exsisting controversy, it is not correlated to the incidence of heterotopic ossification.